Te najlepsze

Sweetie

Jakie są Wasze ulubione książki?
Proszę o konkretne tytuły. I krótkie uzasadnienie, dlaczego akurat te Wam przypadły do gustu. Wink

Pepper

To ja mam taką jedną ulubioną:
Heidi Hassenmüller - "Anioły stąd odeszły"
Sama nie wiem co w tej książce jest takiego przyciągającego. Może to, że po części mogę utożsamić się z główną bohaterką...?

Uśka.

Zielona Mila - wzruszyłam się nieźle, płakałam strasznie. Bardzo dobra książka, którą wszystkim polecam Wink

adka

Serce w ogniu - Nicholas Evans, świetna fabuła, wciągająca już od pierwszych stron, ciekawa kreacja głównych bohaterów, wzruszająca historia, która zapiera dech w piersi. Wink

Jedenaście - Mark Watson, bo uświadamia coś bardzo ważnego, coś, co jest w życiu każdego, a nie wszyscy mają o tym pojęcie w ogóle.

ATI_Radeon

Saga o Wiedźminie plus "Ostatnie życzenie", plus "Miecz przeznaczenia".
Lubię wracać do tego świata. Niedawno próbowałem po raz czwarty przeczytać całą serię, ale był problem ze skompletowaniem wszystkich tomów... chyba najwyższy czas nabyć sobie jakieś ładniejsze wydanie Wink

Generalnie właśnie tak powinien wyglądać dla mnie idealny świat fantasy. Bez postaci tak wyraźnie podzielonych na dobre i złe. Bez magii, którą bez najmniejszego wysiłku można władać od byle machnięcia kawałkiem patyka. I z główną postacią, co do której czasem można mieć wątpliwości, czy to na pewno ona jest najważniejsza w całej historii.

Jakość dialogów

Czytając po raz czwarty "Ostatnie życzenie", zauważyłem, że Sapkowski rzadko kiedy informuje, co dzieje się z osobą, która w danym momencie wypowiada swoją kwestię. Nie ma nic o jej emocjach, zachowaniu. Jest tylko sam, czysty dialog. A mimo to, przynajmniej ja tak mam, bez problemu wyobrażam sobie stan emocjonalny mówiącego.

Podoba mi się także rozmach historii. Ciri wędrująca nie tylko po odległych krainach, ale też zupełnie innych światach. I sposób przedstawienia elfów - przecież w tak wielu książkach to są szlachetne istoty, którym ludzie do pięt nie dorastają pod względem wspaniałości. A tu w "Pani Jeziora" taka paskudna tajemnica wychodzi na jaw...
Podoba mi się też wielowątkowość. Z jednej strony śledzi się losy głównych bohaterów, z drugiej wojny poszczególnych narodów i państw, z trzeciej politykę, zarówno w lokalnym wydaniu, jak i tą międzynarodową, aż po szpiegostwo i spiski, z czwartej mieszające się w tę politykę czarownice. Bardzo podoba mi się przedstawianie świata na tak wielu płaszczyznach, gdzie każda z tych płaszczyzn ukazywana jest co najmniej dość dokładnie.
Tak samo dziękuję Sapkowskiemu, że chociaż nie brakuje problemów, w jakie pakuje się Geralt i s-ka, prawie nigdy nie miałem wrażenia, że autor musiał uciekać się do tanich zagrywek rodem z hollywoodzkich filmów, by bohaterowie mogli żyć dalej. Gdy trzeba, to cierpią, gdy trzeba, to giną...
I na koniec niemniej ważna dla mnie zaleta - długość całości. Saga sprawiła, że przez dłuższy czas nie przepadałem za wypożyczaniem lektur, w których wszystko zaczyna się, rozwija i kończy w przeciągu zaledwie jednej książki. Jak coś miało mniej niż 500 stron, to szkoda było wypożyczać Wink