Dzieci

William

... trochę po fakcie, roztrząsamy to z Uśką na PW. Przyłączysz się? Very Happy

Yaaaaaaay.
I - "rzuciłyśmy"? Seriously? Rozumiem wzajemną lojalność, ale za chwile pod pojęciem "normalna dyskusja" będzie się kryło pochylanie główki w momencie zderzenia się z innymi od własnych poglądami, a "kulturalne nie zgadzanie się" taniec na cześć innego użytkownika połączony z hymnem pochwalnym.

Rainbow

Mogę się przyłączyć.

William

Nie wypowiedziałam się jeszcze w temacie jako takim.
Nie chciałabym mieć dziecka, ani teraz, ani nigdy. Cenię sobie swój czas wolny i nie chcę poświęcać każdej sekundy dziecku. Lubię wychodzić do kina, na imprezy, spotkania z przyjaciółmi, do restauracji, teatru i wielu innych miejsc, w których dziecko jest irytującą przeszkadzajką dla innych klientów, robić rzeczy spontanicznie - a nie wybaczyłabym sobie ani mącenia cudzego spokoju, ani tym bardziej podrzucania dziecka rodzicom czy znajomym.
Poza tym, nie chciałabym się zamienić w gadającą o pieluchach, gerberkach, pierwszej samodzielnej kupce i pierwszym słowie ("ghurbhg") maszynę do wychowywania. Za bardzo denerwuje mnie roszczeniowa postawa młodych matek i kobiet ciężarnych, abym chciała stać się jedna z nich.

Moja rodzina jest kompletna i szczęśliwa, a najbardziej bawi mnie argument "nie chcesz dzieci, znaczy nie chcesz zakładać rodziny". Nie chcę poświęcać szczęścia i wolności tej, którą mam.

PS: Moja kuzynka pisze niedługo pracę magisterską z psychologii i próbuję ją przekonać, by pisała o macierzyństwie i jego wpływie na psychikę kobiety. Jeżeli przeprowadzi jakiś ciekawy research, to to podrzucę.

melissa

Lubię dzieci jak nie są za bardzo natrętne i rozpieszczone;).
Chodzę do DD (dom dziecka) ,znaczy chodziłam, ale będę chodzić, i uwielbiam z nimi spędzać czas. A swoich nie chciałabym mieć, raczej adoptowane,w sumie to też by było moje dziecko, bo bym je wychowała Wink

lukrecja

dzieci są fajne, ale nie 24h na dobę. Przyjść do kogoś, pozachwycać się na dzieckiem, zająć się nim przez kilka godzin, pobawić się z nim. Ale bez pomocy z jakiejkolwiek strony, wychować dziecko jest bardzo trudno.

Psychol

Jeszcze kilka dni temu twierdziłam, że owszem, chcę mieć dzieci, najlepiej więcej niż jedno, zostać w domu, opiekować się nimi i gotować obiadki dla męża. Ale mi się odmieniło.
Po pierwsze. Rozwala mnie poziom ludzi, wśród których żyję. Źle się czuję ze świadomością, że moim przyszłym mężem może być facet w ciąży od piwa, niekojarzący Sienkiewicza i wymyślający co chwilę coraz lepsze świńskie żarciki. Mieć z kimś takim dzieci - nie, o nie.
Po drugie. Żeby być matką, trzeba spełnić kilka fajnych warunków. Nie jestem w stanie spełnić nawet połowy, więc odpadam.
Po trzecie. Boję się. Boję się, że nie dałabym rady wychować tego dzieciaka na porządnego człowieka. Przytulać go i całować tyle razy dziennie, żeby później nie miał problemów z samoakceptacją i relacjami z innymi ludźmi; odpowiednio go karać, albo w ogóle nie karać, bo teraz dzieci wychowuje się bezstresowo przecież; wiedzieć jak zachować się, kiedy przyłapię dziecko na penetrowaniu pewnych miejsc na ciele, które uznajemy za intymne i oczywiście wszystko, co z nimi jest związane - jest wstydliwe i nie można o tym rozmawiać z dzieckiem, broń Boże!, jak zachować się, żeby dziecko nie żyło w przekonaniu, że zrobiło coś złego i że tam między nogami jest potwór, którego nie można ruszać, bo pogryzie.
Po czwarte. Nie chce mi się, po prostu. Nie chce mi się być zakochaną, nie chce mi się brać ślubu, nie chce mi się chodzić z ogromnym brzuchem przed sobą, nie chcę mi się być matką, żoną i kochanką.
Za dużo zachodu.